Om
6u kruipen we uit Adèle haar veren om onze survival
rugzak te maken voor de trektocht waarvan de Lonely
Planet zegt “Although
achievable in one day, the Crossing is exhausting and shouldn't be
taken lightly. Wheather can change without warning, so make sure
you're adequately equipped.”
Boterhammen en mueslibars: check! Water en energiedrankje: check!
Regenjas en warme trui: check! Zonnecrème en petje: check!
Stapschoenen en lichte broek: check! Mount
Ngauruhoe – beter
gekend als Mount Doom
uit Lord of the Rings –
here we come!
De borstige
bergen
Het begin van de tocht is een opwarmertje, al legt de stralende zon
de lat een graadje hoger. We wandelen op een welgevormd pad door een
open veld, omgeven door borstige bergen. Voor ons ligt de H-cup van
zo'n 2000 m die we straks moeten temmen. We schakelen een tandje
hoger voor een reeks kuitenbijtende trapjes en stijle paadjes.
Adembenemend, zowel letterlijk als figuurlijk. Hijgend genieten we
van de vergezichten en kijken we naar alle mensenmiertjes beneden
waar wij net nog krioelden.
Opposites
attract
Het landschap verandert voortdurend: van stroompjes die kabbelen in
groen gras, tot kale bergen die doen denken aan een maanlandschap en
turkooisblauwe meren die wel lijken gephotoshopt. Ook het weer
verandert voortdurend: van een brandende zon naar een kille bergwind
en zelfs een plotse hagelbui met een donderslag. Hoge bergen, diepe
dalen. Extreme tegenpolen. Een turbulente relatie die voor visueel
werelderfgoed zorgt. In elk geval geen tocht om met kinderen te doen.
Hoe helend de uitzichten ook zijn, hun beentjes zijn gewoon te klein.
Ons is de tocht goed bevallen! Al zullen we de naweeën morgen
misschien toch voelen na deze veeleisende hike van 18 km, waar we 6 u
over deden.
Vergane glorie
Na
onze Tongariro Crossing
cruisen we nog wat
verder richting Wellington. Ergens, in
the middle of rural nowhere,
stoppen we om te overnachten: het Feilding
Holiday Park. Een oud
mannetje met Parkinson checkt ons in. Het mannetje staat symbool voor
zijn camping: vergane glorie. We voelen voor beide een beetje
medelijden, maar vooral veel sympathie. Na een diner in restaurant
SR, waar we wijn drinken uit een glas met onze initialen, parkeren we
Adèle tussen de wolletjes die hier ronddwarrelen en zich ophopen tot
een wit deken. De ietwat lugubere camping lijkt wel uit setting van
The Walking Dead,
er strompelt zelf een omaatje voorbij in zombiestijl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten