24/11-25/11: Kaikoura

Een natje en een droogje

Ook op reis moeten soms huishoudelijke taakjes gebeuren. Vandaag doen we een wasje en een droogje, al is het niet de ideale dag om onze kleren op te hangen. Er hangt namelijk ook een bewolkte lucht omhoog die af en toe een natje lost. We wagen het erop en knijpen er uiteindelijk rond 12u vantussen voor de Peninsula Walkway van een kleine 12km. Om 15u30 moeten we wel terug zijn, dan gaan we in zee met Whale Watch om potvissen te spotten.

Living the wild life

De Peninsula Walkway is volgens de Lonely Planet een must do. In het begin zijn we daar niet van overtuigd. Oke, we hebben zicht op de woelige zee maar lopen gewoon op straat... We wandelen wel langs een zeehondenkolonie vlak naast de weg, waar een van de zeehonden een ballustrade boekte met zicht op zee. Daarna slaan we een onverhard weggetje in voor het wilde werk: een natte tocht (het regent) op kliffen die stijl naar beneden lopen, langs verschillende viewpoints waaronder Whale Bay. We kijken uit naar wildlife: zeehonden, vogels en misschien zelfs dolfijnen of walvissen. De geleende verrekijker van Saartje (merci dollie) toont in de verte wat wit schuim en zwarte vlekken. Misschien een walvis? De wandeling eindigt door velden en bos.

Een verhaal met een staartje

Na vijf verontrustende waarschuwingen over 'let op dat je niet zeeziek wordt op de boot', gaan we rond 16u al bijna half misselijk aan boord. De crew maakt vaart naar open zee om een sein op te vangen van een sperm whale. Ondertussen babbelt een grappige gids ons door de rit met droge mopjes en interessante walvisinformatie. Er wordt een signaal opgevangen! We varen er naartoe en houden hobbelend halt. De deuren naar het dek gaan open... vals alarm. Het enige wat we bespeuren is een golf van misselijkheid, in het geval van Rien, die nog wat bleker ziet dan normaal. Gelukkig is het bij take twee van hetzelfde scenario wel prijs! Daar ligt hij – gezien de mannelijkheid van zijn naam – gigantisch te blinken. We zien een deel van zijn rug en spuitgat. Hij dobbert wat, tot hij beslist om onder te duiken en ons uit te zwaaien met zijn staart. De bende dusky dolphins die rond de walvis en de boot tuimelen, geven nog extra circusgehalte aan de show. Als kers op de staart zien we nog een zeehondenkolonie met baby seals én – vooral – nog een tweede spuitende en zwaaiende sperm whale. Walvisverhaal geslaagd!  

23/11-24/11: Picton-Kaikoura

Een pinguïn met watervrees

Met een dutch onbijt van Picton Village Bakkerij achter de kiezen, brengen we een bezoek aan het Eco World Aquarium. Een tip van de locals: geen grote toeristenbusiness maar een klein animal rehab center gerund door gepassioneerde natuurliefhebbers en praatgrage gidsen. We ontmoeten er onder meer Lisa (al weten we de naam niet meer zeker), een blue penguin met watervrees. Deze kleine pinguïn werd teruggevonden aan land zonder veren op haar rug, waarschijnlijk aangevallen door een zeeleeuw of orka. Na een opknapbeurt in het wellnesscentrum, brachten de verzorgers haar terug naar zee. Toen ze 's avonds kwamen checken of Lisa haar weg naar huis had gevonden, zat ze nog exact waar ze haar achterlieten. Dankzij deze zwem- en hongerstaking kreeg ze opnieuw asiel in Picton, waar ze zelfs een BBC-documentaire aan dit verhaal hebben gewijd. Naast deze filmster, zagen we ook veel zeesterren, een zeepaardje, een rog, een haaitje, allerlei soorten vissen, gecko's, enzovoort.

Awesome mate!

Om 12u15: date met Lien en Steven, onze Belgische vrienden die op huwelijksreis zijn in Nieuw-Zeeland. We kruisen elkaar in Picton en maken van de gelegenheid gebruik om samen te gaan lunchen en wat bij te kletsen: 'hebben jullie dat gedaan, en dat gezien, en wat vonden jullie van dat?' Voor we het beseffen is het 16u15, tijd om elk door te rijden naar de volgende bestemming. Onze conclusie: Nieuw-Zeeland is awesome, met Tongariro als unanieme topper op Noord! Prachtige natuur, heerlijk weer en supervriendelijke mensen... Benieuwd wat Zuid nog te brengen heeft.

Wilde dromen

Met veel enthousiasme en verwachtingen rijden we naar onze volgende stop: Kaikoura, volgens L. Planet gekend om zijn abundant wildlife: 'There are few places in the world with so much wildlife around. Whales, dolphins, NZ fur seals, penguins, shearwaters, petrels and wandering albatross all stop ny or make this area home.' De weg ernaartoe is alvast een heerlijke appetizer. We banen ons een weg door een glooiend berglandschap in 50 tinten groen. Geen grey cloud aan de lucht. Het lange gras kabbelt in de wind, waardoor het lijkt alsof de bergen naar ons waaien. Wat verder stroomt een panoramische kustlijn het plaatje binnen. Een woeste zee, waar een kolonie zeehonden in de branding speelt, geflankeerd door besneeuwde bergtoppen vergezelt ons tot aan de Top10-camping waar we twee nachten onder de grillige hemel slapen.

22/11-23/11: Marahau-Picton

Kust ze!

Onze tweede dag kayakken langs de Abel Tasman kustlijn. Alles gaat harder vandaag: de zon, de wind (tegen!), de golven, onze hartslag. Enkel ons tempo gaat niet harder. In tegenstelling tot gisteren moeten we nu werken om vooruit te geraken. Onze map – die niet zo waarheidsgetrouw is – toont een punt in zee waar een zeehondenkolonie zou zitten. Wij peddelen dus naar een eilandje redelijk diep in zee. Zwaar werk! We hopen dat onze moeite wordt beloond. Spijtig genoeg, geen zeehonden... en ook geen enkele andere kayak in de buurt. We hebben al onze pijlen verschoten voor het verkeerde – veel te ver liggende – eiland! Gelukkig staat er nog een andere zeehondenkolonie op onze (crappy) kaart.

Seal away, seal away, seal away

Omdat we wat tijd zijn verloren op weg naar het verkeerde eiland, gunnen we onszelf iets minder rust vandaag. We genieten van het zicht vanuit onze kayak en stoppen slechts in een aantal gouden baaitjes. Ons doel: de zeehondenkolonie op het einde van de rit. En die vinden we gelukkig wel! Er zijn zeehonden in alle soorten: klein, groot, lui, speels, vechtend, lawaai makend, zwemmend (tot naast onze kayak). Een doet zelfs trucjes met zijn flippers boven het water. Na een live documentaire van een uurtje bij de zeehonden, zetten we een laatste spurt in naar Onetahuti Bay. Daar pikt de watertaxi ons op voor een bumpy ride home.

Beestig

De kayaktocht was idyllisch en we kunnen wat beestjes afvinken op onze lijst: veel vogels, twee pinguïns, veel zeehonden én de extreem zeldzame rotsdolfijn. Die laatste toont zich alleen aan de gelukkigen met genoeg fantasie. Hij stak zijn neus boven water net voor onze kayak... Na ons beestig zee-avontuur rijden we terug naar Picton via een bochtige scenic route met zicht op de Marlborough Sounds. In Picton wachten we morgen de ferry op die onze Belgische vrienden Lien en Steven meevoert. Dit pas getrouwde koppel vertrok, na een fantastisch huwelijksfeest waar wij bij mochten zijn, op dezelfde dag als ons naar Nieuw-Zeeland. We kijken er naar uit! 

21/11-22/11: Kaiteriteri-Marahau (Abel Tasman)

Oranje boven

Vandaag starten we aan het Abel Tasman Coast Track, een zeer populaire kayaktocht in het Abel Tasman National Park. We vertrekken in Marahau, overnachten in een baai ergens tussenin en eindigen uiteindelijk 18 km verder aan Onetahuti Bay. Een tocht op zee van twee dagen dus. Eerst een safety briefing die vertelt wat je moet doen als je kapseist, of je peddels kwijtraakt, of in heavy waves terechtkomt. Er komen zelf vuurpijlen aan te pas! Daarna praktijkles op zee: peddelen, draaien, sturen, stoppen. Onder goedkeurend oog van de begeleider gaan we uiteindelijk samen in zee, just the two of us, in onze oranje kayak van MSK.

Haai baai!

Je kayakt van de ene blauwe baai met kleine of grote gouden stranden naar de andere. Op je eigen tempo. Je strandt waar je wil. Eet, rust of zwemt waar je wil. Duikt met je skirt – die het gat van je kayak bedekt – in je boot wanneer je wil. Als je maar voor het donker toekomt op je slaapplaats. Bij ons is het Anchorage Bay waar we het anker uitslaan: onze afgehuurde (lees: afgeleefde) tent, met onze gehuurde slaapmatjes en onze geleende slaapzakken (thanks Michael & Jamie!). Anchorage is niet de meest intieme baai, maar toch zeer pittoresk. Vooral tijdens een avondwandeling op het strand, als de zon begint te zakken en er nog een aantal schattige lammetjeswolken het laatste hemelblauw opgrazen. Om 21u30 varen we de tent binnen, een klamme nacht tegemoet. Baai baai!

20/11-21/11: Wellington-Picton-Kaiteriteri

Will you ferry me

Vandaag varen we met de ferry van het noorder- naar het zuidereiland. Een 3 uur durende tocht op een blauwe zee, onder een hete zon, met een woeste wind. Dolfijnen kunnen we spijtig genoeg niet aan dit lijstje toevoegen, al mag wat extra romantiek wel op een dag als vandaag... want we vieren 8 jaar samen (applaus)! Nee, trouwen gaan we niet doen. De titel was alleen voor de woordspeling en de nieuwsgierigheid ;)

Bier hier!

We doen een tussenstop in Nelson, gekend voor zijn beers. En ja hoor, ook Belgisch bier staat hier op de kaart! Zowel in cafees als in supermarkten. In die laatste betaal je trouwens 25 Nieuw-Zeelandse dollar (16 euro) voor een cadeaupakket van twee Duvels en een glas. Net als in België, kan je hier ook op elk uur van de dag pitta eten. Dat doen we dan ook bij Falafel Gourmet, die volgens onze Planet de beste falafels heeft van de stad.

Eendig

Tegen de late namiddag krijgt ons Adèle een stalplaats in Kaiteriteri, een kuststadje net voor Marahau waar we morgen aan onze tweedaagse kayaktocht starten. Tijd om wat te relaxen! Na een lokale appel-gembercider en een zak chips met Tzatzikismaak als aperitief, kiezen we voor een homemade pasta bolognese als hoofdgerecht. Om onze anniversary te vieren, hebben we zelf een dessertje: een achtvormige chocoladekoek, mét kaarsje. Enig! Al vieren we niet alleen... we zijn omsingeld door schooivogels, met twee killer ducks in de hoofdrol! Elke plastic zak die ze tegenkomen moet eraan geloven. Hij wordt van kop tot teen gedisecteerd op zoek naar restjes. Alle andere vogels, zoals mussen en grappige kuifloopvogels, worden ook onmiddellijk weggeramd door deze kwakers. Al vallen ze wel bijna zelf ten prooi aan ons Adèle ;)

19/11-20/11: Feilding-Wellington

Een zachte horrorfilm

In daglicht valt het nog meer op hoe 'speciaal' de camping is waar we verblijven. Afgedankte campers, verouderde faciliteiten en bizarre mensen bedekt met tattouages. Een klein spookdorpje uit een goedkope horrorfilm waar de figuranten in hun rol zijn blijven plakken. Maar dan wel met een zacht kantje, gezien de wolletjes die alles in een wit stofdeken hullen.

HLZHI in NZ
Huisgemaakte croque monsieur in de pan op een bedje van vers gebakken ei, geserveerd langs een mooi stukje zijweg... het leven zoals het is in een campervan! Dan richting Wellington, volgens Mr. Planet 'the coolest little capital in the world'. We struinen wat rond in straatjes, doen wat window shopping en people spotting. Het valt ons op hoeveel dikkerdjes er zijn in Nieuw-Zeeland, alhoewel het in Wellington ook letterlijk vol loopt van de sportievelingen. Ook opvallend is hoe vriendelijk iedereen hier is! Bij elke aankoop krijg je een gratis dosis small talk: how are you, how was your day, where are you from...?

Well, well, Wellington

Een kleine, levende, gezellige stad met mooie lookout points en vele eetgelegenheden. Van de uitzichtpunten hebben we er twee getest: ten eerste de Red Cable Car lookout, waarbij je met een typisch rood 'trammetje' naar boven gaat en daarna terug naar beneden wandelt langs de botanische tuinen; en ten tweede de Mt Victoria lookout, het hoogste punt op een berg die uitkijkt boven de stad. Ook van de eetgelegenheden hebben we eentje getest: Kaffe Eis, met heerlijk ijs dat je spijtig genoeg niet in alle 20 smaken kan proeven (al is het er vandaag wel het weer voor!). Wat we nog bezochten? Het (niet zo bijzondere) parlement en het nationale Te Papa Museum: gratis, interactief en interessant om in te verdwalen.